Kapag nagmahal tayo, binubuhos natin ang lahat. Mas gusto mo lang na damahin ang lahat ng masasayang sandali kasama ang mahal mo kaysa mabahala na mawala siya. Sa bawat relasyon na ating napapasukan, alam natin kung ano ang ating limitasyon. Alam mo kung hanggang saan lahat kahit alam mo na panandalian lang 'yun. Dapat handa ka. Kung hindi siya, eh di hindi siya. Masaya ka kahit alam mong pampalipas oras ka lang. Mahal ka lang niya kapag kasama ka. Masakit dahil minahal mo siya ng lubos, binuhos mo lahat ng kaya mo para mapasaya lang siya at mapaganda ang inyong relasyon. Dumating sa buhay natin na kamuhian ang isang taong nanloko sa atin, 'yung pakiramdam mo lang ay ginamit ka. Gusto mo siyang ibaon sa limot. Kalimutan ang lahat ng pinagsamahan.
Wala kang magagawa kundi ang tanggapin na lang 'yun. Ang hirap. Ang sakit. Bakit ba ganoon na lang kadali sa kanila na saktan tayo at iwan? Bakit ba nila tayo ginagamit lang? Hindi ba nila naisip na tayo ay may damdamin din. Damdamin na sobrang nasasaktan. Pagkatao na tinatapak-tapakan. Buhay na patuloy na sinisira. Binigay mo na ang buhay mo pero para ka lang basura na tinapon. Tinapon dahil hindi na kailangan. Sana ganoon din kadaling itapon ang lahat ng ala-ala na magkasama. Kahit na lumipas ang panahon, hindi mo maiwasan na maalala ang madilim na kahapon. Kahapon na ayaw mo nang balikan. Kahapon na sumira sa'yong pagkatao. Ngunit sa bawat kahapon, may mga masasayang sandali na dahilan upang huminto ka sa paglalakbay at lilingon sa kahapon. Masasayang sandali na pilit dumudurog sa'yong puso.
Hindi mo man kayang kalimutan ang taong minahal mo, huwag mo namang itali ang sarili mo sa kahapon. Huwag mong sirain ang buhay mo dahil lang sa nakaraan kundi maging matatag para dito. Ang pagpapatawad at pagtanggap sa katotohanan ang daan upang magawa mong palayain ang sarili mo sa nakaraan. Ang nakaraan ay nakaraan .. doon na lang 'yun. Huwag panghinaan ng loob dahil magagawa mo ring harapin ang naghihintay na bukas para sa'yo.
